10. kadencja, 15. posiedzenie, 1. dzień (11-07-2024)

10. punkt porządku dziennego:

Sprawozdanie Komisji Kultury i Środków Przekazu o poselskim projekcie uchwały w sprawie 68. rocznicy Poznańskiego Czerwca 1956 (druki nr 480 i 515).

Poseł Szymon Szynkowski vel Sęk:

    Pani Marszałek! Wysoka Izbo! ˝O Boga, za wolność, prawo i chleb˝. 28 czerwca 1956 r. o godz. 6 rano z zakładów Hipolita Cegielskiego, ówczesnych zakładów im. Józefa Stalina, wyszli robotnicy w imię sprzeciwu wobec złych warunków pracy, w imię sprzeciwu wobec niskich płac, ale też w imię sprzeciwu wobec zniewolenia, w imię sprzeciwu wobec zagarnięcia suwerenności naszego kraju i ich własnych, osobistych wolności. Ruszyli w stronę centrum miasta ul. Feliksa Dzierżyńskiego, która dzisiaj nosi imię 28 Czerwca 1956 r. Dołączali do nich robotnicy kolejnych poznańskich zakładów, dołączyli do nich studenci, dołączyli do nich inni mieszkańcy miasta. Na placu im. Józefa Stalina w centrum miasta stanęło w imię tego sprzeciwu, w imię pierwszego protestu, strajku generalnego przeciwko komunistycznemu zniewoleniu 100 tys. obywateli, 100 tys. mieszkańców miasta Poznania. Część z nich poszła na ul. Młyńską, aby tam uwolnić więźniów politycznych, część z nich stanęła pod siedzibą miejskiej rady narodowej, tuż obok. Część z nich stanęła także tuż obok, pod siedzibą komitetu wojewódzkiego. Zaczęły się pierwsze aresztowania. Część demonstrujących poszła na ul. Kochanowskiego pod siedzibę Urzędu Bezpieczeństwa, żeby tam odbić aresztowanych, i tam padły pierwsze strzały. Tam również zginął Romek Strzałkowski, trzynastolatek, najmłodsza ofiara wydarzeń poznańskiego Czerwca 1956 r. Przeciwko mieszkańcom Poznania skierowano 10 tys. żołnierzy. Skierowano do Poznania 400 czołgów. W imię sprzeciwu wobec zniewolenia, wobec agresji, wobec braku poszanowania godności człowieka zginęło w tych wydarzeniach niemal 100 osób. To był pierwszy taki sprzeciw. On zapoczątkował lawinę kolejnych wydarzeń, które doprowadziły do obalenia władzy komunistycznej, które doprowadziły do tego, że żyjemy dzisiaj w wolnej Polsce.

    Jako poznaniak jestem dumny z tego, że mogę tutaj, w Sejmie Rzeczypospolitej Polskiej, występować (Dzwonek) w 68. rocznicę poznańskiego Czerwca, że możemy wspólnie, Wysoka Izbo, mam taką głęboką nadzieję i przekonanie, uhonorować ofiary tych wydarzeń. Klub Prawo i Sprawiedliwość zainicjował i oczywiście poprze projekt uchwały upamiętniającej ofiary poznańskiego Czerwca 1956 r., które doprowadziły Polskę i Polaków do obalenia komunistycznego zniewolenia. (Oklaski)

    (Głos z sali: Brawo!)

Przebieg posiedzenia