10. kadencja, 26. posiedzenie, 1. dzień (08-01-2025)

Oświadczenia.

Poseł Barbara Bartuś (tekst niewygłoszony):

    Oświadczenie poselskie w sprawie upamiętnienia św. Maksymiliana Kolbego w rocznicę jego urodzenia

    131 lat temu urodził się Maksymilian Kolbe, kapłan, franciszkanin, misjonarz - męczennik miłości i święty Kościoła katolickiego. Jego życie jest świadectwem bezwarunkowej dobroci, wiary i poświęcenia dla bliźniego, a także inspiracją do głębokiej refleksji nad prawdziwym znaczeniem głównych wartości wiary chrześcijańskiej.

    Rajmund Kolbe, bo takie imię otrzymał na chrzcie, urodził się 8 stycznia 1894 r. w Zduńskiej Woli. Pochodził z ubogiej, bardzo wierzącej rodziny robotniczej, należącej do III Zakonu św. Franciszka. Kiedy miał 12 lat, doświadczył objawienia. W kościele parafialnym w Pabianicach ukazała mu się Najświętsza Maryja Panna. Matka Boża trzymała w dłoniach dwie korony: białą, symbolizującą czystość, i czerwoną, oznaczającą męczeństwo. Zapytała chłopca, czy je przyjmie, a on zgodził się bez wahania.

    Po ukończeniu gimnazjum Rajmund wstąpił do nowicjatu oo. franciszkanów, przyjmując imię Maksymilian. Ponieważ wykazywał wybitne uzdolnienia, wysłano go na studia do Rzymu, do międzynarodowego Collegium Seraphicum. Obok teologii studiował także filozofię na Uniwersytecie Gregoriańskim. Studia w Rzymie zakończył obroną dwóch doktoratów: z filozofii oraz teologii. Jako ciekawostkę należy wskazać, iż Kolbe wykazywał ponadprzeciętne zdolności matematyczno-fizyczne. Jest m.in. autorem artykułu ˝Etereoplan. O pojeździe międzyplanetarnym˝, który sam zresztą zaprojektował. Według dzisiejszych rzeczoznawców projekt etereoplanu był wówczas genialnym błyskiem myśli technicznej. Zasady jego działania, jak też przewidywane trudności poruszania się w przestrzeni kosmicznej, są poprawne i zgodne z tymi, jakie dzisiaj obowiązują.

    Podczas pobytu w Rzymie przyjął święcenia kapłańskie. Antykościelna działalność włoskiej loży masońskiej skłoniła go w 1917 r. do założenia ˝bojowego˝ stowarzyszenia o nazwie Militia Immaculatae - Milicja Niepokalanej. Organizacja ta, w tym jej aktywna działalność, osiągnęła w Polsce niezwykle duże rozmiary. Została stworzona jako odpowiedź na rosnący proces oddzielania się dużych grup ludzi od chrześcijaństwa. O. Kolbe pragnął, by chrześcijanie odnaleźli w sobie cnoty rycerskie oparte na odpowiedzialności i służbie drugiemu człowiekowi.

    W 1927 r. na ziemiach ofiarowanych przez księcia Jana Druckiego-Lubeckiego o. Kolbe założył klasztor Niepokalanów, który szybko stał się jednym z największych zgromadzeń zakonnych w ówczesnym świecie. Przed wybuchem II wojny światowej w klasztorze położonym we wsi Teresin koło Sochaczewa mieszkało 760 zakonników, a sam klasztor stanowił duży ośrodek wydawniczy pism religijnych w Polsce, w tym czasopisma ˝Rycerz Niepokalanej˝. W 1930 r. o. Kolbe wyjechał na misję do Japonii, gdzie założył drugi klasztor Niepokalanów na przedmieściach Nagasaki.

    Po wybuchu II wojny światowej o. Maksymilian razem ze swoimi braćmi znalazł się w szeregach Polskiego Czerwonego Krzyża, by nieść pomoc ofiarom wojny. 17 lutego 1941 r. został aresztowany przez gestapo i osadzony na Pawiaku w Warszawie, a później przeniesiony do obozu Auschwitz-Birkenau, gdzie otrzymał numer obozowy 16670. W piekle obozowego życia nie przestał być kapłanem. Pracując przy wyrębie drzew, potajemnie spowiadał, udzielał rozgrzeszenia i podtrzymywał na duchu cierpiących współwięźniów.

    W lipcu 1941 r., po ucieczce jednego z więźniów, komendant obozu skazał na śmierć głodową 10 mężczyzn. Franciszkanina nie było w tej grupie, ale sam swoje życie ofiarował za skazanego Franciszka Gajowniczka. Zgłosił się na jego miejsce. Gdy szef więzienny obozu zapytał, dlaczego to robi, zakonnik odrzekł: on ma żonę i dzieci, a ja jestem sam.

    Św. Maksymilian Kolbe do ostatniego tchnienia mówił: miłość zwycięża wszystko. Zmarł w wigilię uroczystości Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny - 14 sierpnia 1941 r., dobity zastrzykiem z fenolu. Gajowniczek przeżył obóz i dożył sędziwego wieku. Zmarł w 1995 r. w wieku 94 lat.

    O. Kolbe został beatyfikowany przez papieża św. Pawła VI 17 października 1971 r., a kanonizacji dokonał św. Jan Paweł II 10 października 1982 r.

Przebieg posiedzenia